Overvallen door deze voorbeeldfunctie komt een grote vraag naar boven: hoe willen ze eigenlijk dat zij eruitzien door deze nieuwe ogen? Als de conflict vermijder, wanhopig wegkijkend van een steeds grimmigere wereld. Of als de brutale, vrije paradijsvogel die ook heus wel ergens in ze zit?  

In Het goede voorbeeld duikt Vlamousse in de keiharde realiteit van het voorbeeld zijn. Fantasierijk, muzikaal en natuurlijk schaamteloos grappig. Want had even iemand kunnen zeggen dat dit zó takke-confronterend zou worden?