In de afgelopen jaren is de belangstelling voor muziek uit het verleden opvallend toegenomen. In theaters en popzalen trekken memory-lane- en tribute-programma’s volle zalen, terwijl televisieformats inspelen op nostalgische gevoelens met muzikale terugblikken. Wetenschappelijk onderzoek wijst erop dat nostalgie belangrijke sociologische en psychologische functies vervult: het biedt houvast en verbondenheid in tijden van snelle maatschappelijke en technologische verandering. Muziek speelt hierin een bijzondere rol, omdat zij sterke autobiografische herinneringen oproept — één lied kan een hele periode of emotie tot leven wekken. Nostalgische muziekervaringen versterken bovendien gevoelens van identiteit en gemeenschap: het herbeleven van een gedeeld verleden schept continuïteit tussen toen en nu. Maar is deze trend in nostalgie problematisch voor de ontwikkeling van (pop)muziek?